Ten niewielkich rozmiarów wzmacniacz stereofoniczny zbudowany jest w oparciu o dwa układy TDA2030A. Jest to nowsza wersja układu opisywanego tutaj. Poprawiona została filtracja zasilania oraz ulepszono layout samej płytki. Po dodaniu dowolnego przedwzmacniacza i zasilacza znakomicie nadaje się do budowy domowego wzmacniacza o mocy nie przekraczającej 15W. Układ wykonany jest w oparciu o typowy schemat zawarty w karcie katalogowej kostki TDA2030A jednak można na niej również wykorzystać TDA2040 lub TDA2050, zwiększając moc wyjściową. Wzmacniacz nadaje się do wysterowania głośników o impedancji 8 Ohm lub 4 Ohm. Zaletą opisywanej konstrukcji jest fakt iż nie wymaga ona zasilania symetrycznego jak większość wzmacniaczy. Układ ten cechuje się dobrymi parametrami, łatwością uruchomienia i niezawodnością.

Przedstawiona tutaj konstrukcja jest modułem monofonicznego wzmacniacza o dużej mocy i bardzo dobrych parametrach. Układ jest mocniejszą wersją wzmacniacza 200W opisanego tutaj. Podobnie jak w wersji 200W wzmacniacz wzoruje się na opracowaniu Anthony'ego Holton'a. Układ posiada niskie zniekształcenia harmoniczne, które na pewno nie przekroczą 0.1%, przy mocy oddawanej do obciążenia rzędu 500W. Opisywany wzmacniacz jest przydatny a nawet niezbędny podczas organizowania imprez, już wiele razy okazał się niezastąpiony podczas takich wydarzeń jak; zabawa sylwestrowa, andrzejki czy wieczór kawalerski. Wielką zaletą układu jest prosta budowa i tani stopień wyjściowy składający się z 10 ogólnodostępnych tranzystorów MOSFET. Wzmacniacz może pracować z głośnikami o impedancji zarówno 4 jak i 8 omów. Jedyną regulacją jaką należy dokonać w czasie uruchomienia jest ustawienie prądu spoczynkowego tranzystorów mocy.

Układ miękkiego startu (Softstart) w ogólności służy do niwelowania udaru prądowego jaki zwykle występuje przy włączaniu zasilania dużych odbiorników indukcyjnych. Opisywany tutaj układ został zaprojektowany do współpracy z transformatorami toroidalnymi dużej mocy, które w momencie rozruchu pobierają prąd kilkukrotnie przewyższający wartość znamionową. Często kończy się to spaleniem bezpieczników, bądź zadziałaniem innych zabezpieczeń nadprądowych. Działanie układu jest proste i polega na ograniczeniu udaru prądowego za pomocą rezystancji wpinanej szeregowo z obciążeniem i zwieranej za pomocą przekaźnika po krótkim okresie czasu. Ponadto urządzenie zostało wyposażone w swój własny zasilacz i szereg różnych dodatkowych funkcji, przydatnych przy budowie wzmacniaczy audio, gdyż podstawowym zastosowaniem tego układu jest właśnie włączanie do sieci transformatorów we wzmacniaczach audio dużej mocy.

Pierwotnie efekt distortion+ został zaprojektowany przez Keith Barr'a (MXR Innovations) na początku lat 70-tych i od tego czasu zajmuje ważne miejsce w historii muzyki. Efekt ten był używany przez takie legendy gitarowe jak Randy Rhoads (grał dla Ozzy Osbourne'a) czy Bob Mould, a specyficzny gitarowy dźwięk znalazł miejsce w ich nagraniach przez ostatnie 40 lat. Zarówno efekt distortion jak i overdrive bywa potocznie nazywany "przesterem", gdyż zasada ich działania jest identyczna, różnią się jedynie inną filtracją sygnału przed i po ograniczniku amplitudy oraz ilością wprowadzanych do sygnału zniekształceń nieliniowych. Opisywany tutaj układ jest bardzo prosty w konstrukcji i zbudowany jest w oparciu o jeden podwójny wzmacniacz operacyjny oraz garstkę elementów dyskretnych. Do obcinania sygnału wykorzystywane są diody krzemowe, a nie jak w oryginale diody germanowe.